Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

ο πανηγυρικός της ημέρας από τον Κων. Λανάρα

Σήμερα, την ημέρα της εθνικής μας εορτής κατά την επίσημη δοξολογία στον μητροπολιτικό ναό της Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου τον πανηγυρικό της ημέρας εξεφώνησε ο καθηγητής - οικονομολόγος Κωνσταντίνος Ν. Λανάρας, αναφερόμενος με σαφή λόγο στα γεγονότα του πολέμου του 1940, καθώς και στην προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Συγχαίρουμε εγκαρδίως τον εκλεκτό συνάδελφο, πρωτοψάλτη και δάσκαλο.



Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

"Δημήτριον τιμήσωμεν..." [του Ιω. Γκιάφη]

«Δημήτριον τιμσωμεν, τὸν
σοφώ
τατον ἐν διδαχαῖς
καὶ στεφανί
την ἐν Μρτυσι»
(δοξαστικό αίνων Αγίου Δημητρίου)
ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝ. ΓΚΙΑΦΗ
ΘΕΟΛΟΓΟΥ – ΠΟΛ. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΣ

Εγνωσμένη αλήθεια είναι πως η κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα. Πρόκειται για ανθρώπους που ξεχώρισαν και διακρίθηκαν μέσα στον κοινωνικό ιστό. Άλλοι για το χάρισμά τους στην διαπαιδαγώγηση. Άλλοι για το τάλαντό τους στις τέχνες. Άλλοι για την κλίση τους στις επιστήμες κ. ο. κ. Πράγματι εάν εξερευνήσουμε την ιστορία της ανθρωπότητας, θα ανεύρουμε πολλά πρότυπα-ανθρώπων, οι οποίοι με το παράδειγμά τους ωφέλησαν κι άλλους. Προπάντων έγραψαν τη δική τους ιστορία.
Εύκολα δύναται κάποιος να εκφράσει την ερώτηση: ‘‘Γιατί μιλάμε περί προτύπων και μάλιστα περί των καλών κοινωνικών προτύπων;’’ Διότι η Αγία μας Εκκλησία κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου μας προβάλει ένα ξεχωριστό πρότυπο. Ένα αλλιώτικο πρότυπο από τα συνηθισμένα. Ένα πρότυπο διαχρονικό! Μας υπενθυμίζει το επίγειο πέρασμα ενός ανθρώπου που κατόρθωσε να γίνει ‘‘ο μέγας Κυρίου ποταμός του μύρου’’ και ‘‘ο οπλίτης Χριστού’’. Και λόγος γίνεται για τον άγιο Δημήτριο τον μυροβλύτη, έναν ιδιαιτέρως προσφιλή άγιο στο εκκλησιαστικό πλήρωμα. Λίαν εύστοχα έχει χαρακτηρισθεί ως «ο άγιος της οικουμένης», αφού όπου καίει το καντήλι της Ορθοδοξίας, τιμάται σήμερα η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη περίπου το 280 μ. Χ., τέλη του 3ου αιώνος. Ζει σε χρόνια δύσκολα για την Εκκλησία του Χριστού. Σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εξαπολύονται διωγμοί κατά των χριστιανών. Συγκεκριμένα έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορος Διοκλητιανού και του τετράρχη Γαλέριου Μαξιμιανού οι οποίοι εδίωκαν απηνώς τους φέροντας το όνομα του Χριστού.
Η καταγωγή του υπήρξε αριστοκρατική. Ως εκ τούτου και η μόρφωσή του ήταν η ανώτερη της εποχής εκείνης. Αν και πολύ νέος στην ηλικία, γρήγορα ανήλθε στα ανώτερα αξιώματα του Ρωμαϊκού στρατού. Μάλιστα ο Μαξιμιανός εκτιμώντας τα πολλά του χαρίσματα, τον διόρισε στρατηγό σε όλη την περιοχή της Θεσσαλίας, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και η Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ο νεαρός Δημήτριος γνώρισε την χριστιανική αλήθεια, την οποία και με πολλή αγάπη ασπάστηκε. Τόσο πίστεψε στον Εσταυρωμένο Χριστό που έγινε και διδάσκαλος του ιερού ευαγγελίου. Αναφέρεται πως δημιούργησε έναν κύκλο νέων ανθρώπων, τους οποίους ο ίδιος κατηχούσε μέσα στην χαλκευτική στοά της Θεσσαλονίκης. Είχε οδηγήσει πολλούς συμπατριώτες του από τον δρόμο της ειδωλολατρίας στην οδό του Κυρίου, την ‘απάγουσα στην Βασιλεία των Ουρανών’.
Όταν ο Μαξιμιανός πληροφορήθηκε την ιεραποστολική δράση του στρατηγού Δημητρίου, αμέσως διέταξε να τον συλλάβουν. Τον συνέλαβαν τη στιγμή που εξηγούσε ‘‘τα ρήματα ζωής αιωνίου’’ σε νέους ανθρώπους. Χωρίς φόβο και τρόμο ενώπιον του αυτοκράτορος ομολογεί την αγάπη του για το Χριστό. Το αποτέλεσμα ήταν να φυλακισθεί στις καμάρες των καμίνων των δημοσίων λουτρών.
Εκεί στην φυλακή δεν χάνει τον καιρό του άσκοπα. Συγκεντρώνει τους νέους και μέσα από τα ‘‘σίδερα’’ τους  προπονεί πνευματικά. Η περίπτωση του μαθητή του Νέστορος, ο οποίος με τη βοήθεια του Θεού του Δημητρίου κατάφερε να νικήσει τον ανίκητο γιγαντόσωμο Λυαίο , αποτελεί τρανταχτή απόδειξη της κατηχητικής διακονίας του αγίου.  Είχε σπείρει τον λόγο του Θεού στον Νέστορα και αυτός ο σπόρος καρποφόρησε. Έτσι ο Νέστορας σε κάποιους αγώνες προς τιμήν του αυτοκράτορος  κατατρόπωσε τον Λυαίο ως άλλος Δαυίδ που νίκησε τον Γολιάθ.
Ο Μαξιμιανός χάνοντας τον Λυαίο, θύμωσε και όχι μόνο διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορος, αλλά και τον θάνατο δια λογχισμού του πνευματικού καθοδηγητή του, του Δημητρίου. Με αυτό τον τρόπο ο άγιος Δημήτριος και ο μαθητής του Νέστορας (του οποίου η μνήμη του εορτάζεται στις 27 Οκτωβρίου) λαμβάνουν το αμαράντινο στεφάνι της δόξης του Θεού.
Εάν κάποιος ήθελε να υπογραμμίσει δύο στοιχεία από τον θεάρεστο βίο του αγίου Δημητρίου, αυτά θα ήταν η μαρτυρία του και το μαρτύριο του. Πρώτα ο δούλος του Θεού Δημήτριος μαρτυρεί περί των θαυμασίων και των ανεξιχνίαστων δωρεών του Κυρίου και κατόπιν επισφραγίζει τη μαρτυρία του με το δι’ αίματος μαρτύριο του. Κύριο μέλημά του ήταν η διακήρυξη της εν Χριστώ αλήθειας. Ό,τι δε κήρυσσε το πίστευε όχι συναισθηματικά, αλλά με όλη του την ύπαρξη, φθάνοντας μέχρι τη θυσία ακόμη και της ίδιας του της ζωής. Μήπως όλοι οι άγιοι μάρτυρες της Εκκλησίας μας, αυτό δεν έπραξαν; Η Εκκλησία δεν είναι παρά μια αδιάκοπη «μαρτυρία Ιησού Χριστού», γι’ αυτό και ονομάζεται Εκκλησία μαρτύρων. Κάθε φορά που ομολογούμε το σύμβολο της πίστεώς μας, ονομάζουμε την Εκκλησία Αγία. Αυτό γίνεται διότι η Εκκλησία είναι διαποτισμένη από το πανάγιο αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, καθώς και από το αίμα των πολυάριθμων μαρτύρων που ακολούθησαν το παράδειγμα Του. Και με βάση αυτό το μαρτυρικό φρόνημα οφείλει ο κάθε πιστός να πορεύεται στη ζωή του. Οι πατέρες της Εκκλησίας μας σημειώνουν χαρακτηριστικά πως ο καθένας έχει χρέος να γίνει «μάρτυς τη προαιρέσει». Να θαυμάσει τον κάθε μάρτυρα και να δώσει μέσα του την υπόσχεση πως, αν ο Θεός το θέλει, να πορευτεί και αυτός το δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας.
Ενατενίζοντας το πρόσωπο του Αγίου Δημητρίου αποτυπωμένο στην ιερή του εικόνα, οφείλουμε να αναρωτηθούμε μέσα μας. Έχουμε την μαρτυρία Χριστού στη ζωή μας; Μπορεί να μην μας ζητάτε σήμερα να χύσουμε το αίμα μας, αλλά θυσιάζουμε χρόνο για το Χριστό; Ενδιαφερόμαστε να διαδοθεί ο λόγος του Θεού στους συνανθρώπους μας; Ή μήπως εμμένουμε σε μια ατομοκεντρική σωτηρία;  Ο κάθε χριστιανός από τη στιγμή που εγκεντρίζεται στο σώμα του Χριστού δεν έχει μόνο το δικαίωμα της προσωπικής του λύτρωσης, αλλά και την υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει στους άλλους το φως του Χριστού. Οι άγιοι βέβαια δεν έμειναν στη μαρτυρία, προχώρησαν στο μαρτύριο. Ακόμη όμως και αυτός ο θάνατός τους είναι μαρτυρία για την πίστη τους και μαρτυρία για τον εαυτό τους.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους στους οποίους μπορεί να μην υπάρχει ο εμφανής διωγμός και τα πρωτοχριστιανικά μαρτύρια. Υπάρχει όμως η «οργανωμένη» αθεΐα που επιχειρεί να εμφιλοχωρήσει ακόμη και σε νεανικές ψυχές, δηλ. στην ελπίδα αυτού του τόπου. Εδώ καλούμαστε να δώσουμε τον προσωπικό μας αγώνα, έναν αγώνα μαρτυρίας Ιησού Χριστού. Παντού και πάντοτε! Απ’ όποιο μετερίζι κι αν βρισκόμαστε, μέσα στις πολλές και καθημερινές έγνοιες μας ας είναι και αυτή, η πιο ουσιαστική. Το φωτεινό παράδειγμα του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ας συνέχει το βίο μας, όταν και εμείς ως άλλοι Δημήτριοι καλούμαστε να μαρτυρούμε αδιαλείπτως περί του Αναστάντος Κυρίου. Γένοιτο!

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017

δοξαστικό αίνων Αγ. Δημητρίου (Σπύρου Παπασούλη)

Με την ευκαιρία της μνήμης του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του μυροβλήτου αναρτούμε ένα εξαίρετο μάθημα σε αργό στιχηραρικό μέλος του φίλου μας Ναυπάκτιου ιεροψάλτου & μελοποιού Σπυρίδωνος Παπασούλη.








Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

περί Αγίου Κοσμά του μελωδού





λρα τς σεπτς, κα γας Τριδος, Κοσμς ερς, μελδν δο κε, τ μλος τ Τρισγιον…
Είναι ευτυχής η συγκυρία, σεβασμιώτατε πάτερ, άγιοι ιερείς και αγαπητοί αδελφοί, που η καθιερωμένη θεία λειτουργία και το ιερό μνημόσυνο των κεκοιμημένων μελών των συλλόγων μας συμπίπτει φέτος με τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του ποιητού. Αζίζει να δούμε κάποια βιογραφικά του Αγίου, αλλά και να διδαχθούμε απ’ αυτόν.
Ο άγιος Κοσμάς ο μελωδός έζησε στις αρχές του 8ου μ.Χ. αιώνα, γεννημένος μάλλον στη Δαμασκό. Επειδή έμεινε ορφανός από μικρός, υιοθετήθηκε από τον πατέρα του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού Σέργιο, ο οποίος ήταν πλούσιος και με κοσμική δόξα, ως υπουργός οικονομικών του χαλίφη των Αράβων. Βλέποντας ο Σέργιος την κλίση και των δύο παιδιών στα γράμματα, προσέλαβε κάποιον άνδρα πολυμαθή και σοφό, Κοσμά και αυτόν στο όνομα, από την Καλαβρία, προκειμένου να τα διδάξει κάθε σοφία, θεία και ανθρώπινη.
Πράγματι, οι δύο νέοι, ο Ιωάννης και ο Κοσμάς, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα διδάχτηκαν από τον Κοσμά τον δάσκαλό τους γραμματική και φιλοσοφία, αστρονομία και γεωμετρία, όπως και ποίηση και μουσική, και έγιναν αξιοσέβαστοι από όλους. Μετά από τις σπουδές τους, πήγαν στη Λαύρα του αγίου Σάββα και έγιναν μοναχοί. Και ο μεν μακάριος Ιωάννης χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο δε αξιοσέβαστος Κοσμάς, αφού παρακλήθηκε πολύ από όλη τη Σύνοδο των επισκόπων, προχειρίστηκε επίσκοπος της πόλεως Μαϊουμά. Αφού πολιτεύτηκε λοιπόν καλώς και οδήγησε το ποίμνιό του στους σωτήριους δρόμους της πίστεως, έφθασε σε βαθιά γεράματα, οπότε και αναπαύτηκε εν Κυρίω.
Ο Άγιος Κοσμάς ανεδείχθη σπουδαίος υμνογράφος, αλλά και μελωδός. Και τούτο, διότι εκτός από το ποιητικό κείμενο των τροπαρίων, συνέθετε και την αρμόζουσα μελωδία. Ας θυμηθούμε ότι ο κανόνας των Χριστουγέννων: «Χριστός γεννάται δοξάσατε», ο κανόνας των Θεοφανείων: «Βυθού ανεκάλυψε πυθμένα», ο κανόνας του Πάσχα: «Κύματι θαλάσσης» και πολλά άλλα είναι δικά του πονήματα. Γι’ αυτό και ο υμνογράφος της σημερινής εορτής του έχει απολύτως επίγνωση της πραγματικότητας αυτής: ένας τόσο σπουδαίος ποιητής μόνον από έναν εξίσου μεγάλο ποιητή μπορεί να υμνηθεί. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Δαυίδ, τον μεγάλο προφήτη και ψαλμωδό της Παλαιάς Διαθήκης. Πρέπει κανείς να είναι στο μεγαλείο του προφητάνακτα για να αποδώσει με τον αρμόζοντα τρόπο τα θεία μελωδήματα για τον άγιο Κοσμά. «Δαυιτικοίς άσμασι τον πνευματικόν ασματογράφον ευφημήσωμεν». Κι ακόμη: και η ίδια η κοίμησή του πρέπει να αποδοθεί με τρόπο μελωδικό. «Νόμοις καθεπόμενοι τοις σοις, μακάριε, εξυμνήσαι προεθέμεθα σην προς τα άνω εκδημίαν», δηλαδή: ακολουθώντας τους δικούς σου νόμους, μακάριε, (δηλαδή να εκφράζεσαι με ύμνους), έχουμε την πρόθεση να εξυμνήσουμε την εκδημία σου προς τον Θεό. Έχουμε πολλά παραδείγματα στην εκκλησιαστική ιστορία που ένας Άγιος εξυμνεί τη ζωή άλλου Αγίου. Κι αυτό είναι πολύ ασφαλές, διότι οι Άγιοι έχοντας κοινωνία με τον Θεό, έχουν κοινωνία και μεταξύ τους, θα λέγαμε <είναι του ιδίου πνεύματος>. Και ο λόγος τους είναι έγκυρος. Αντιθέτως, άνθρωποι με κοσμικό – αμαρτωλό φρόνημα, υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγήσουν τη βιοτή και τους λόγους των Αγίων, ή ακόμα χειρότερα, να τους κόψουν και ράψουν στα μέτρα τους, να κάνουν δηλαδή εθελοθρησκεία.
Το πρώτο τροπάριο της έκτης ωδής του κανόνος σημειώνει: «Συ τον Άβελ παρεζήλωσας φέρων τας απαρχάς των σων λόγων ως θρεμμάτων θυσίας». Δηλαδή: Ζήλεψες, εσύ Κοσμά, τον Άβελ. Εκείνος προσέφερε στον Θεό τα καλύτερα ζώα του, εσύ πρόσφερες τις απαρχές των λόγων σου, σαν θυσίες ζώων. Μιμήθηκες τον Αβραάμ, θα πει αλλού, που θυσίασε πρόθυμα τον υιό του Ισαάκ: κι εσύ θυσίασες τον εαυτό σου, σαν άλλον Ισαάκ, με το μαρτύριο της συνειδήσεώς σου. Δεν πρέπει να αφήσουμε ασχολίαστη τη σύγκριση του αγίου Κοσμά του μελωδού με τον Άβελ. Η επισήμανση του υμνογράφου, ότι και ο άγιος πρόσφερε τις απαρχές των λόγων του στον Θεό, σημαίνει αφενός τη βαθειά αγάπη του αγίου προς Εκείνον – ο Θεός ήταν η προτεραιότητά του – και αφετέρου ότι η εκκλησιαστική ποίηση και υμνωδία για τον άγιο δεν ήταν πάρεργο. Πέρα από τα ποιμαντικά καθήκοντά του, αφιέρωνε αρκετό χρόνο για να υμνολογήσει με ωραίο τρόπο τα πάθη του Κυρίου, τα θαύματά Του, να εγκωμιάσει τους αγίους και μάλιστα την Υπεραγία Θεοτόκο. Και τούτο γιατί γνώριζε ο άγιος ότι δεν αρκεί μόνον να εξαγγείλει την πίστη του Χριστού, αλλά να την εξαγγείλει και με τρόπο, που θα γίνει περισσότερο αποδεκτή από τους πιστούς. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που η Εκκλησία μας εισήγαγε στη λατρεία της την ποίηση και την υμνωδία. Οι λόγοι ήταν καθαρώς ποιμαντικοί και όχι βεβαίως πρωτίστως αισθητικοί. Ώστε και το περιεχόμενο, αλλά και η μορφή παίζει ρόλο στην προσφορά του ευαγγελίου. Το δέντρο δεν είναι ωραίο μόνο με τους καρπούς, αλλά και με το φύλλωμά του. Νομίζω, λοιπόν, ότι ως άνθρωποι που συμμετέχουμε δραστηρίως στα έργα της Εκκλησίας, πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, θα τολμούσα να πω την αγιασμένη ύπαρξή μας, ώστε ο λόγος του Θεού να τρέχει και να διαδίδεται και να καρποφορεί στις ψυχές.
Ας τονίσουμε όμως και κάτι ακόμα: Και οι δύο άγιοι (Κοσμάς ο ποιητής και Ιωάννης ο Δαμασκηνός) αναδείχτηκαν μεγάλοι και υπέροχοι υμνογράφοι και μελωδοί. Πώς έφτασαν σ’  αυτό το σημείο; Ήταν μόνον το υπάρχον ταλέντο τους; Η καλλιτεχνική φύση και ο ποιητικός χαρακτήρας τους; Ασφαλώς και αυτό. Αν όμως δεν υπήρχε ο δάσκαλός τους, ο Κοσμάς ο Καλαβρός, δεν ξέρουμε αν θα είχαν ενεργοποιήσει σ’ αυτόν τον βαθμό το χάρισμά τους. Με άλλα λόγια, βεβαίως υπήρχε η «μαγιά», αλλά επισημάνθηκε αυτή και καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε από τον δάσκαλό τους. Κι αυτό είναι μία σπουδαία παρατήρηση, η οποία αναδεικνύει και το ρόλο του πραγματικού δασκάλου. Ο δάσκαλος είναι εκεί όχι μόνον για να προσφέρει γνώσεις, αλλά κυρίως να «ψυχανεμίζεται» όπως λέμε, τα χαρίσματα των μαθητών του. Κι είναι μεγάλη η ευλογία να βρει κανείς τέτοιους δασκάλους, γεγονός που επιβεβαιώνει την πανθομολογούμενη αλήθεια πως ό,τι και να γίνει στον κόσμο, όσο και να «προχωρήσει» η ανθρωπότητα στις τεχνολογίες και τις εφευρέσεις, ο δάσκαλος θα παραμένει πάντοτε μοναδικός και αναντικατάστατος.
Είναι καταπληκτικό το παράδειγμα ενός δασκάλου στην ορεινή Ναυπακτία την περίοδο 1950-1970, ο οποίος είχε ιδρύσει οικοτροφείο για τη στέγαση των μαθητών που ερχόταν από τα διάφορα χωριά να μάθουν γράμματα. Έχουμε λοιπόν ανάγκη λαμπρών παιδαγωγών. Ειδικά στους σύγχρονους καιρούς της σύγχυσης και του συγκρητισμού, της ισοπέδωσης των πάντων και του ωχαδελφισμού, είναι ζωτικής σημασίας να υπάρξουν καθηγητές που θα δώσουν φως στην τάξη, το αιώνιο φως της μόνης αληθινής διδασκαλίας, του Χριστού μας.
Θα ολοκληρώσουμε τα φτωχά αυτά λόγια με την σπουδαία ρήση του Ντοστογιέφσκυ, του ευλαβούς αυτού Ρώσου συγγραφέως: «Πιστεύω ότι ουδέν χαριέστερο, βαθύτερο, συμπαθέστερο και τελειότερο υπάρχει από τον Χριστό. Με ζηλότυπη αγάπη λέγω στον εαυτό μου: Όμοιος με Αυτόν όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ περισσότερο δηλώνω το εξής: Εάν μπορούσε κάποιος να μου αποδείξει ότι ο Χριστός βρίσκεται έξω από την αλήθεια […], εγώ θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστό και όχι με την αλήθεια».

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

c.d. "ζωή μέσα στο φως"

Όλα τα στελέχη που πλαισιώνουν τη μουσική συντροφιά της ενορίας του Αγίου Δημητρίου Αγρινίου μετά από ένα χρόνο δημιουργικής συνεργασίας, κόπου και εθελοντικής συμμετοχής κατάφεραν να δημιουργήσουν το νέο c.d. "Ζωή Μέσα Στο Φως".
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 19:00 στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου όπου θα ακουστούν κάποια από τα τραγούδια ζωντανά από την 50-μελή χορωδία ενώ θα γίνει και η προβολή videoclip των τραγουδιών.

Ο ψηφιακός αυτός δίσκος περιλαμβάνει συνολικά δεκαέξι (16) τραγούδια με σύγχρονη μουσική, που έχουν διασκευαστεί για τις ανάγκες του κατηχητικού και των κατασκηνώσεων και απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες, ιδιαιτέρως στους νέους μας.
Ο γενικός τίτλος της εκδήλωσης θα είναι: τραγουδώ για τον Χριστό και την Ελλάδα.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

οι αφανείς διάκονοι των αναλογίων

Οἱ ἀφανεῖς διάκονοι τῆς ψαλτικῆς

    Εἶναι ἀφανεῖς, ἔχουν μεγάλη πίστη στὸν Θεό, ζῆλο γιὰ τὸ διακόνημα τοῦ ψάλτου, ἐλέγχονται πάντοτε πρόθυμοι, διακονοῦν ποικιλοτρόπως στὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας χωρὶς ἀνταλλάγματα∙ καὶ βεβαίως ὁμιλῶ γιὰ τοὺς ψάλτες ἐκείνους τοὺς πρακτικούς, τοὺς βοηθοὺς τοὺς καλούς, ποὺ στέκονται μὲ προσήλωση «ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας» στὰ ψαλτικὰ στασίδια, δομέστικοι πρῶτοι καὶ δεύτεροι καὶ παραδομέστικοι τῶν κυρίων ψαλτῶν, ἕτοιμοι νὰ ψάλουν, νὰ ἰσοκρατήσουν, νὰ ἀναγνώσουν, καὶ νὰ σιωπήσουν εὐχαρίστως ἂν τοὺς ζητηθεῖ.

    Πάντοτε στὸ πλευρὸ τοῦ πρωτοψάλτου καὶ τοῦ λαμπαδαρίου, δὲν προβληματίζονται ἀκόμη καὶ ὅταν χρειασθεῖ νὰ μετακινηθοῦν ἀπὸ τὴν θέση τους, παραχωρώντας την σὲ κάποιον φιλοξενούμενο τοῦ κυρίου ψάλτου.

    Καὶ ποὺ κάποιες φορὲς (ὄχι λίγες) «βγάζουν» μόνοι τους ἀκολουθίες καθημερινές, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀγαποῦν ἀληθινὰ τὴν ψαλτική, τὴν Ἐκκλησία, τοὺς ἁγίους, τὸν Θεό.

    Εἶναι «ὁ κὺρ Νῖκος», «ὁ κὺρ Φώτης», «ὁ κὺρ Θανάσης» καὶ «ὁ κὺρ Βαγγέλης»: σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀφανεῖς ψάλτες, ποὺ διδάσκουν ἦθος μὲ τὴν ἁγνὴ πίστη καὶ τὸ παράδειγμά τους, ποὺ δὲν ξέρουν «μουσικὰ» ἀλλὰ ἡ βοήθειά τους εἶναι πολύτιμη στὴν λατρευτικὴ ψαλτικὴ πράξη, στοὺς βοηθοὺς-ψάλτες αὐτοὺς πιστεύω πὼς ἀξίζουν εὐχαριστήρια συνάμα καὶ συγχαρητήρια… 


τοῦ Κωνσταντίνου Σκαρμούτσου, ἀπό ἐδῶ


Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

θεία λειτουργία - μνημόσυνο (φωτογραφίες)



κείμενο & φωτογραφίες: Σωκράτης Ψιλλιάς
 
Με τις ευχές και την χοροστασία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017  ετήσια κοινή λατρευτική σύναξη τριών από τους θρησκευτικούς συλλόγους που εδρεύουν στην πόλη του Αγρινίου. Συγκεκριμένα, την κατ΄ έτος Θεία Λειτουργία τέλεσαν το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη του παραρτήματος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Αγρινίου, το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη του συλλόγου Ιεροψαλτών Αγρινίου «Άνθιμος ο Αρχιδιάκονος» και το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη του συλλόγου Φίλων του Αγίου όρους «Κοσμάς ο Αιτωλός».
   Η Θεία Λειτουργία  στην οποία χοροστάτησε και συμπροσευχήθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς, καθώς και το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο των κεκοιμημένων μελών των ανωτέρω συλλόγων, τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίων Αποστόλων στην περιοχή Διαμαντέικα Αγρινίου. Ο ακούραστος και πάντα φιλόξενος προϊστάμενος του Ναού, αιδεσιμότατος οικονόμος π. Γρηγόριος Παπακωστόπουλος, ο οποίος τέλεσε και την Θεία Λειτουργία, δέχθηκε με χαρά την πρόταση να πραγματοποιηθεί η κοινή αυτή λατρευτική σύναξη στον Ναό που εφημερεύει με δεδομένο ότι θα εξυπηρετήσει αρκετούς που επιθυμούν να παρευρεθούν.  Τον δεξιό χορό των Ιεροψαλτών διηύθυνε ο Πρωτοψάλτης-μουσικοδιδάσκαλος κ. Κωνσταντίνος Καντάνης και συνέψαλαν ο κ. Παντελεήμων Καντάνης, Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Αγρινίου, ο Πρωτοψάλτης του ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου κ. Ανδρέας Αγγελής, ο Πρωτοψάλτης κ. Κωνσταντίνος Μπαλατσιάς, ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Πάρκου) Αγρινίου κ. Δημήτριος Αγγελής ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Κυψέλης κ. Παναγιώτης Τσώνης και ο κ. Ιωάννης Στρανομήτσος. Τον αριστερό χορό διηύθηνε ο Λαμπαδάριος του Ναού κ. Επαμεινώνδας Γιαννακάς  και συμμετείχαν ο θεολόγος και Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Αποστόλου Παύλου Μεγάλης Χώρας κ. Λεωνίδας Γαρουφαλής, ο οποίος είναι και ο πρόεδρος του συλλόγου Ιεροψαλτών Αγρινίου «Άνθιμος ο Αρχιδιάκονος» και ο οποίος επιμελήθη του κηρύγματος, ο θεολόγος - φιλόλογος και Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Σωκράτης Ψιλιάς, ο κ. Ιωάννης Μανδρούκας, Λαμπαδάριος του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Κάτω Κερασόβου και ο κ. Ιωάννης Τασολάμπρος, ακούραστος δόκιμος Ιεροψάλτης.
   Ο κ. Γαρουφαλής στην σύντομη αλλά μεστή ομιλία του αναφέρθηκε στον βίο του εορταζομένου Αγίου Κοσμά επισκόπου Μαϊουμά, στο υμνολογικό του έργο το οποίο μάς κατέλειπε αναφερόμενος σε συγκεκριμένα υμνολογικά δημιουργήματα του Αγίου Κοσμά, αλλά και στην πολεμική που δέχεται σήμερα η ορθοδοξία. Ακολούθησε το Μνημόσυνο των μελών των συλλόγων οι οποίοι έχουν αποβιώσει στο οποίο προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς, συμπαραστατούμενος από τον πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Μακάριο Αντωνόπουλο, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως και διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως και τον π. Γρηγόριο. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους παρισταμένους για την παρουσία τους, επήνεσε τους τρεις συλλόγους για το έργο του, έδωσε την πατρική του ευλογία και κάλεσε όλους τους θεολόγους σε αυριανή εκδήλωση για το ζήτημα της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Τέλος, τον λόγο έλαβε και ο κ. Σπυρίδων Παπαθανασίου, Πρόεδρος του παραρτήματος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Αγρινίου, οποίος και αυτός με την σειρά του ευχαρίστησε όλους για τη συμμετοχή στην κοινή αυτή ευχαριστιακή σύναξη.
   Μετά τη Θεία Λειτουργία παρατέθηκε καφές σε καφετέρια του Αγρινίου, όπου αντηλλάγησαν απόψεις ιεροψαλτικές αλλά και για τρέχοντα ζητήματα των ημερών όπως το ζήτημα της υποβάθμισης του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία και το νομοσχέδιο που πριν από λίγες ημέρες ψηφίστηκε για την δυνατότητα αλλαγής φύλλου από τα 15 έτη!!!!!!. Όλοι αναφέρθηκαν επιφυλακτικά στα όσα συμβαίνουν και το γενικό νόημα ήταν ότι σε αυτές τις δύσκολες και χαλεπές ημέρες οφείλουμε να στεκόμαστε ενωμένοι και δυνατοί. Οι προκλήσεις πολλές, το ζήτημα είναι να καταφέρουμε να τις αναστρέψουμε.